این کتاب با هدف ترسیم فرایند بازاندیشی در توسعه نگارش یافته است. کتاب دو گفتمان کلان توسعه را از هم تفکیک کرده و در بخشهای مجزا مورد بررسی قرار داده است. گفتمان اول گفتمان پیشرفت یعنی فضای تولد و تکوین ادبیات توسعه است. گفتمان دوم گفتمان بازاندیشی است که توسعه را فراتر از قاعده‌های از پیش تعیین شده و مشخص می‌داند. موضوع اصلی در این گفتمان، انسان و صفات بومی، تاریخی و فرهنگی اوست. زمینه شکل‌گیری این گفتمان، انقلاب صنعتی دوم (پساصنعتی) و ورود کشورهای جهان سوم در تعیین معادلات ساختاری جهانی است. مکاتب، نظریه‌ها و پارادایمهای پسا توسعه، با محدودیت موضوعات پایداری، بازاندیشی و فرهنگ و انسان‌گرایی در توسعه، در زیرمجموعه این گفتمان ارزیابی شده‌اند. به طور کلی، این کتاب رویکرد جدیدی در دسته‌بندی ادبیات توسعه از ابتدا تا آغاز قرن بیست‌ویکم ارائه می‌دهد، که ضمن استفاده در کلاسهای درسی، منبع مناسبی برای تدوین چهارچوبهای نظری در گرایشهای علمی و پایان‌نامه‌های دانشجویی است.