در این کتاب تحلیلی در بنیادها و ماهیت قیام کربلا با اتکا به منابع دست اول است. پایبندی مؤلف به اصول نقادی تاریخی و پیراسته از پیرایه‌های عاطفی، از ویژگیهای نوشته به شمار می‌رود. در دیدگاه مؤلف حادثه کربلا یکی از مهم‌ترین نتایج تجدید حاکمیت امویان در تاریخ اسلام است. او بر این نظریه تأکید دارد که "واقعه کربلا در فراسوی کشاکش حسین بن علی (ع) و یزید، ستیز رویارویی دو مذهب بود، اما نه با ستیزی با عریان‌ستیزی توحید و شرک یا ستیز پیامبر اسلام و ابوسفیان بن حرب، بلکه در عصر تجدید اقتدار اشرافیت اموی و خلفای دیروز، کشاکشی تلخ و دشوار بود میان شرک نهان شده در کسوت توحید و توحید غریب مانده در جامه تنهایی و بی‌پناهی کامل سال 61 هجری". در بخشهای هفتگانه کتاب مؤلف ابتدا با بررسی و نقد مهم‌ترین منابع تحقیق حادثه کربلا، با عنایت به ارزش‌گذاری مؤلفان و روش شناختی آنان، به ارزش روایات ابومخنف مهم‌ترین گزارشگر نهضت کربلا پرداختند و پس از بیان چگونگی روند شکل‌گیری اشرافیت اموی، حوادث کربلا و محورهای کلی نهضت را از آغاز سلطنت یزید تا شهادت امام حسین (ع) شرح و تبیین کرده است؛ و در ادامه با بررسی و تحلیل اهداف و مبانی تئوریک و اعتقادی نهضت حسینی به همراه بحثی در پیامدهای قیام کربلا، بحث را به پایان برده است. بخش نهایی کتاب حاوی گزارشی از نام و نشان شهدای کربلا براساس آثار تاریخی و مقاتل است.